Ochroną prawną znęcania się objęte zostały:
- osoby najbliższe (małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu);
- osoby nieporadne (osoby z uwagi na np. choroby, kalectwo, niedołęstwo, podeszły wiek, nie mogą samodzielnie decydować o swoim losie);
- małoletni (osoby, które nie ukończyły 18 roku życia);
- osoby pozostające wobec sprawcy w stałym lub przemijającym stosunku zależności (uzależnienie od sprawy może dotyczyć kwestii materialnych, zdrowotnych, psychicznych, mieszkaniowych itp.)
Jak wskazuje orzecznictwo Sądu Najwyższego znęcenie się jest zachowaniem intencjonalnym sprawcy (vide: wyrok SN z dnia 21 października 1999 roku, sygn. akt: V KKN 580/97). Zachowanie te polega na zadawaniu pokrzywdzonemu bólu fizycznego lub psychicznego, przejawiające się np. biciu, szykanowaniu, obrażaniu itp. Pamiętać należy, iż samo naruszenie nietykalności cielesnej lub znieważanie nie wyczerpywać będzie znamion przestępstwa znęcania się. Konieczne będzie wystąpienie zadawanego bólu lub krzywd moralnych, występujących przy uwzględnieniu obiektywnych kryteriów.
Ze swej istoty przestępstwo znęcania się zakłada wielokrotność powtarzających się czynów. Przy czym w orzecznictwie przyjmuje się, że pojedyncze zachowanie o dużej intensywności także może wypełniać przestępstwo znęcania się.
Kwalifikowanym typem znęcania się podlegającym zaostrzonej karze jest działanie sprawcy ze szczególnym okrucieństwem oraz targnięcie się przez pokrzywdzonego na własne życie jako następstwo znęcania się nad nim.
Jesteś ofiarą znęcania się albo sprawcą znęcania? Skontaktuj się z naszymi adwokatami.
Autor
23.04.2015 r.