Polskie prawo penalizuje zachowania dłużnika, który wobec grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że składniki swego majątku usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy albo rzeczywiście lub pozornie obciąża.
Ustawa jednocześnie penalizuje identyczne zachowanie dłużnika na etapie udaremnienia egzekucji jego majątku.
Przez pojęcie składników majątkowych dłużnika, należy rozpatrywać je w sensie szerokim obejmującym rzeczy ruchome i nieruchomości oraz posiadane przez dłużnika prawa majątkowe.
Warunkiem karalności jest spowodowanie przez sprawcę tj. dłużnika, skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia uprawnionych roszczeń wierzyciela.
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego dla bytu omawianego przestępstwa nie jest wymagane, aby w czasie podejmowania przez sprawcę działań (tj. zbywanie, usuwanie, ukrywanie, niszczenie, obciążenie składników majątkowych) istniało już orzeczenie sądu lub innego organu, którego wykonanie sprawca chce udaremnić; wystarczy, że działania te podejmowane są wobec mienia zagrożonego zajęciem (uchwała SN z dnia 22 lipca 1998 roku, sygn. akt: I KZP 9/98). Zgodnie przyjmuje się, że stan taki zachodzi nie tylko wtedy, gdy wierzyciel już wystąpił z powództwem, żądając jego zabezpieczenia, lecz także wtedy gdy z takim powództwem jeszcze nie wystąpił, ale dłużnik wie, iż zamierza wystąpić. Pragnę wskazać, iż praktyka adwokacka w zakresie ustalenia wiedzy dłużnika na temat możliwości wystąpienia przez wierzyciela na drogę postępowania o zapłatę, wielokrotnie daje duże możliwości obrony procesowej działań dłużnika.
Jesteś wierzycielem i obawiasz się o zaspokojenie należności, albo jesteś dłużnikiem zagrożonym niewypłacalnością, skontaktuj się z naszym adwokatem w celu udzielenia niezbędnego doradztwa prawnego.
Autor:
12.09.2014 r.